به جای نا امیدی گذشته را چراغ راه آینده کنیم تا پیروز شویم

۲۲ بهمن اونطوری که خیلی از سبز ها از جمله خود من انتظار داشتم پیش نرفت. از الان بعضی بحثهای ناامیدی شروع شده. به نظر من نا امیدی به علت تعیین اهداف غیر واقعیه که بر اثر احساساتی شدن بوجود اومده. این دوی ماراتونیه که هرکس زودتر خسته بشه بازندست. ما شکست نخوردیم ولی اگر از امروز درس نگیریم شکست می خوریم. بهترین کاری که الان میشه کرد تحلیل اتفاقات امروز و برنامه های تعیین شدست. من تحلیل خودم رو می نویسم و امیدوارم دوستان هم بدون تعصب و متهم کردن تحلیل خودشون رو بنویسن چرا که گذشته چراغ راه آیندست.

بخش اول - راه پیمایی میلیونی

۲۵ خرداد راهپیمایی میلیونی و کم نظیری برگزار شد. هر چند اعتراضات بعدی هم گسترده و با تعداد زیاد بود ولی فکر کنم همه هم عقیده ایم که به تعداد ۲۵ خرداد نمی رسید. به نظر من این دلایل مختلفی داره از جمله حال و هوای کارنوالی قبل از انتخابات، ارتباطاتی که در طول تبلیغات انتخاباتی ایجاد شده بود و بعد از اون قطع شد، خشونت بیش از حد حکومت و تنظیم نکردن اهداف اولیه و واقع بینانه جنبش. این جایی بد تر شد که کسانی مثل محسن سازگارا همه تجمع ها رو میلیونی اعلام کردن و حتی اگر پانصد هزار نفر یا یک میلیون هم به خیابون اومده بودن اونها گفتن سه میلیون، چهار میلیون و پیشبینی کردن که حکومت به زودی به زیر کشیده خواهد شد.

بخش دوم - مناسبت های حکومتی

هر چند استفاده از مناسبت های حکومتی ایده خوبی بود ولی چند اشکال به نحوه عملی کردن حضور سبز ها وارد بود که هیچوقت تحلیل درستی نشد و منجر به ایده اسب تروا برای ۲۲ بهمن شد. نگاه به مناسبت های قبلی نشون میده که این طرح اصلا عملی نبود:

- نماز جمعه هاشمی، با وجود جمعیت بسیار زیاد سبزها امکان رسیدن به محوطه اصلی فراهم نشد.

- روز قدس با وجود حضور میلیونی امکان رسیدن به محل اصلی تظاهرات نبود و فقط صدای شعار ها یکبار از تلویزیون پخش شد.

- ۱۳ آبان با وجود حضور انبوه به هیچ وجه و به هر وسیله اجازه داده نشد که سبز ها به سفارت آمریکا برسند.

- ۱۶ آذر اجازه خروج از دانشگاه ها با خشونت تمام داده نشد

پس چطور انتظار داشتیم که حکومت در مهمترین روز خودش اجازه بده معترضین به راحتی به میدون آزادی برسن و هر کار می خوان جلوی دوربین های خبرگزاری ها انجام بدن؟!

بخش سوم - انتقاد ناپذیر شدن جنبش و عدم پذیرش شکستهای مقطعی

متاسفانه روحیه ای در جنبش پیدا شده که یه عده به محض انتقاد دیگران رو متهم به تفرقه افکنی، از بین بردن روحیه، مزدور بودن و ... محکوم می کنند. در همین دهه فجر شکستهای مقطعی وجود داشت که می شد از اونها درسهای خوبی گرفت. ده شب الله اکبر چی شد؟ اربعین شهدای عاشورا چی؟ تجمع جمعه گذشته مقابل اوین چی؟ و ... جنبش همه اینها رو برنامه ریزی کرد ولی وقتی اجرا نشدن با سکوت و بدون تحلیل از کنار اونها گذشت. اگر ما از شکست طرحهای استادیوم، ترافیک سبز، تظاهرات برق آسا و ... درس گرفته بودیم مطمئنا پیروزی جنبش نزدیک تر بود.

هنوز احتیاج به تحلیل بیشتری هست ولی درسهایی که به نظر من تا حالا میشه گرفت به طور خلاصه اینها هستند:

۱- ما نمی تونیم تا ابد خودمون رو محدود به مراسم دولتی بکنیم.

۲- در مراسم دولتی باید مسیر هایی رو به طور اختصاصی واسه جنبش انتخاب و اعلام کنیم که باعث جمع شدن سبزها بشه و بعد اگر امکانش بود به فکر تسخیر نقطه مرکزی مراسم بیافتیم.

۳- مطالبات اقتصادی باید بخشی از جنبش بشه. لازم نیست این مطالبات به صورت اصلی مطرح بشن ولی باید بخشی از مطالبات جنبش باشن. جنبش عده زیادی رو که می تونه همراه خودش بکنه به علت عدم ذکر این مطالبات از دست داده.

۴- مانند سایر جنبشهای بدون خشونت باید از سایر گردهمایی ها که سیاسی هم نیستند مانند مناسبتهای فرهنگی هنری برای جمع شدن اعضای جنبش و ایجاد نشاط در جنبش استفاده بشه. نمایشگاه مطبوعات تجربه خوبی بود که متاسفانه در جشنواره فجر از تجربه اون استفاده نشد.

۵- به حرف کسانی که در خارج از ایران خودشون رو رهبر یا سخنگو جنبش می دونن خیلی گوش نکنیم و گرفتار بعضی توهم های اونا نشیم. چون به قول شمس الواعظین اونها به دلیل دوری از شرایط ایران تحلیل درستی ندارن و این برای جنبش خطرناکه.

۶- از احساساتی کردن فضا و غلو بیهوده خودداری کنیم مثل اینکه حکومت فردا سقوط می کنه یا ...

۷- ایجاد ارتباطات خارج از فضای اینترنت به شدت ضروریه.

به هر حال به نظر من جای نا امیدی نیست و ما وقتی شکست می خوریم که از عدم موفقیتها درس نگیریم. امیدوارم تحلیل های که در آینده توسط فعالین جنبش انجام میشه به بالنده شدن جنبش کمک کنه.

تا آزادی